اپن بایت (Open Bite) نوعی مال اکلوژن (Malocclusion) است. به این معنی که هنگام بسته شدن فک های بالا و پایین، دندان ها به درستی تراز نمی شوند و در حالت عادی قرار نمیگیرند. در حالت عادی دندان های جلویی فک فوقانی، حدود 2 تا 3 میلیمتر جلوتر از دندان های جلویی فک تحتانی هستند، و آن ها را تا حدودی میپوشانند. اما در اپن بایت بنا به دلایل و مشکلاتی، فاصله بین دندان های فک بالایی و پایین در قدام و بخش جلویی دهان بیش از حد نرمال و معمولی است.
✍ جدول دسترسی سریع به مهم ترین عناوین این مطلب
Toggleاپنبایت معمولا به دنبال 4 وضعیت زیر ایجاد خواهد شد:
مکیدن انگشت شست پا یا پستونک: برخی از کودکان با مکیدن بیش از حد انگشتان خود، مداد، پستونک و هر ماده سخت دیگری، تراز طبیعی و هماهنگی بین دندان های قدامی خود را بر هم میزنند.
فشار ناشی از زبان: قرار دادن زبان در بین دندان های قدامی بالا و پایین در طولانی مدت، میتواند باعث ایجاد و شکل گیری اپنبایت شود.
اختلال مفصل تمپورومندیبولار (TMD یا TMJ): اختلالات TMJ باعث درد مزمن فک می شود. تحرکات زبان و فشار آوردن به دندان ها در این اختلال میتواند دلیل دیگری برای شکل گیری و باز شدن بایت شود.
مشکل اسکلتی: مشکلات اسکلتی اغلب منشا ژنتیکی دارند. در این وضعیت از ابتدا فک ها به شکل درست و هماهنگی با هم رشد نمیکنند درنتیجه مشکلات متعددی برای دهان و دندان ایجاد میشود. یکی از مشکلات ایجاد شده ناشی از اختلال اسکملتی فک میتواند اپنبایت باشد.
برای حل این مشکل درمان های مختلفی در دسترس است. متخصصین دندانپزشکی بر اساس فاکتورهایی مثل سن افرد و یا نوع دندان های آنها (شیری یا دائمی) راهکارهایی برای درمان اپن بایت ارائه خواهند داد. به طور کلی 3 روش زیر راه حل هایی برای درمان این مشکل هستند:
اگر متوجه شدید فرزند شما اپن بایت دارد او را به نزد یک دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی ببرید. در وهله اول دندانپزشکان با صحبت کردن مستقیم با کودکان آن ها را ترغیب به تغییر عادت و رفتار میکنند. چنانچه کودکان به توصیه های دندانپزشک عمل کردند و مکیدن انگشت و یا وسایل دیگر را ترک کردند، مشکل آن ها به مرور زمان حل خواهد شد.
چنانچه دندان های دائمی کودکان در آمده باشد ولی به طور کامل توسعه نیافته باشند، باز هم میتوان با مدیریت شرایط و تغییر عادات و رفتار کودک، مشکل او را حل کرد.
اما اگر دندان های دائمی به طور کامل رشد کرده باشند و هنوز اپن بایت درمان نشده باشد، افراد نیازمند درمان ارتودنسی خواهند بود. ارتودنتیست به کمک ابزار مخصوص ارتودنسی تلاش خواهد کرد تا مشکل ایجاد شده را حل کند.
برای افرادی که دندان های دائمی آن ها کاملاً رشد کرده است، اغلب ترکیبی از بریس و اصلاح رفتار پیشنهاد می شود. در موارد شدید ممکن است عمل جراحی فک به منظور جابجایی فک فوقانی همراه با کام دهان صورت بگیرد. در این روش از پیچ و اسکرو استفاده میشود.
سایر روشهای درمانی شامل استفاده از دستگاهی برای محدود کردن توانایی زبان در وارد کرد فشار بر روی دندان های جلویی است.
شاید شایعترین دلیلی که افراد را ترغیب میکند تا به درمان این مشکل رو بیاورند، نگرانی از بدفرم شدن صورت باشد. زیرا این مشکل روی زیبایی و فرم طبیعی صورت تاثیر میگذارد. دلایل دیگر برای درمان اپنبایت عبارتند از:
مشکل در تکلم و ادای برخی کلمات: اپنبایت می تواند در گفتار و تلفظ برخی کلمات یا حروف اختلال ایجاد کند. به عنوان مثال، هنگام ادای حروف ث،س و ص سوت میزنند.
مشکل در غذا خوردن: این مشکل همچنین می تواند از گاز زدن و جویدن صحیح غذا و خوراکی جلوگیری کند.
ساییده شدن بیش از حد دندان های خلفی یا پشتی: هر چه دندان های جلویی از هم فاصله بگیرند به همان اندازه دندان های پشتی به هم فشار وارد میکنند و سایش و فرسودگی آن ها بیشتر میشود. این مشکل میتواند منجر به شکسته شدن و یا بروز مشکلات دیگری در دندان ها شود.
اگر هر یک از این عوارض و یا ناراحتی های مربوط به این مشکل را تجربه میکنید حتما با یک متخصص ارتودنتیست صحبت کنید.
اپن بایت در هر سنی قابل درمان است. اما باید به این نکته توجه کرد که بهترین سن درمان زمانی است که هنوز به طور کامل دندان های دائمی رشد پیدا نکرده اند. زیرا با درد و هزینه کمتری میتوان به درمان این مشکل پرداخت.
کودکانی که اپن بایت دارند از حدودسن 7 سالگی باید ارزیابی دندانپزشکی داشته باشند. این سن شاید مناسب ترین سن برای شروع برخی از اقدامات از جمله اصلاح رفتار، برای جلوگیری از پیشرفت و بیشتر شدن فاصله بین دندان های جلویی در فک فوقانی و تحتانی باشد.
برای بزرگسالان، درمان این مشکل پیچیده تر است. ممکن است به ترکیبی از رفتارهای رفتاری و ارتودنسی (مانند بریس ها) نیاز داشته باشید یا حتی به عمل جراحی فک نیز احتیاج باشد.
داشتن دندان های سالم اعتماد به نفس شما را بهبود می بخشد. زمانی که دندان های شما سالم و سفید باشند، راحت تر می توانید با دیگران ارتباط برقرار کنید. شما هم چنین با اعتماد به نفس بیشتر در هنگام صحبت و در اجتماع صحبت می کنید، زیرا می دانید که لبخند چشم گیری دارید.